Είναι με ιδιαίτερη χαρά που συμμετέχω στην αποψινή εκδήλωση μαζί με τον Υπουργό Δικαιοσύνης και τους Υφυπουργούς Ναυτιλίας, Πολιτισμού και Μετανάστευσης, για να τελέσουμε τα εγκαίνια της έκθεσης γλυπτικής του αγαπητού φίλου Φίλιππου Γιαπάνη με τίτλο «50 χρόνια τουρκικής εισβολής, 50 χρόνια κατοχής, 50 χρόνια προσφυγιάς, 30 χρόνια κραυγής».

Εκείνον τον μαύρο Ιούλη του 1974, ο Φίλιππος Γιαπάνης δεν πρόλαβε να απολαύσει μέχρι τέλους τις θερινές του διακοπές πριν την έναρξη της έκτης τάξης στο Β’ Γυμνάσιο Αμμοχώστου. Πρώτα το προδοτικό πραξικόπημα και ύστερα η βάρβαρη τουρκική εισβολή έκοψαν βίαια στη μέση τα όνειρά του, όπως και χιλιάδων άλλων ανθρώπων.

Μπροστά στην επίθεση που δεχόταν η πατρίδα του, ο νεαρός τότε Φίλιππος δεν δίστασε ούτε στιγμή. Αν και μόλις 17 χρονών κατατάγηκε εθελοντής στην Εθνική Φρουρά και πολέμησε στις μάχες έξω από το Νοσοκομείο Αμμοχώστου και το τουρκικό σχολείο της πόλης. Μέσα στο χάος εκείνων των ημερών συνελήφθη αιχμάλωτος και πέρασε 38 μαύρες μέρες στις φυλακές των Αδάνων και της Αμάσιας.

Άρα δεν αποτελεί καθόλου έκπληξη το γεγονός ότι για τον Φίλιππο Γιαπάνη τα βιώματα τέτοιας έντασης σφραγίζουν ανεξίτηλα τη ζωή και την πορεία του. Μέσα από την πορεία του κατόρθωσε να μετουσιώσει τις εμπειρίες του σε τέχνη, αυτή την οικουμενική γλώσσα επικοινωνίας και έκφρασης που γεφυρώνει διαφορές και ενώνει τους ανθρώπους. Από το 1994, αναμετράται με τον μπρούντζο και το μάρμαρο, υλικά «δύστροπα», ικανά, όμως, να διασώσουν, αναλλοίωτες στον χρόνο, τις σκέψεις και τις αγωνίες εκείνου που τα δουλεύει με αγάπη.

Εδώ και 30 χρόνια, ο Φίλιππος Γιαπάνης μεταρσιώνει με τα έργα του, την κραυγή του πόνου και της διαμαρτυρίας για την τραγωδία του 1974 σε κατάφαση ζωής, δημιουργίας και ελπίδας. Σήμερα έχουμε την τιμή να βλέπουμε συγκεντρωμένους τους καρπούς της δουλειάς του, εδώ, στο υπέροχο μικρό αμφιθέατρο με το συγκινητικό όνομα «Μικρή Σαλαμίνα», νιώθοντας πραγματική ανάταση ψυχής γιατί μπορούμε να επιβεβαιώσουμε, για μια ακόμη φορά, ότι όσο συντηρείται ζωντανή η μνήμη δεν υπάρχουν χαμένες πατρίδες.

Η αποψινή εκδήλωση δεν περιορίζεται στην έκθεση γλυπτικής, καθώς ο Φίλιππος Γιαπάνης, με δική του πρωτοβουλία, επιθυμεί να τιμήσει δυο στωικές μορφές της σύγχρονης κυπριακής ιστορίας: την αδάμαστη δασκάλα της Καρπασίας, Ελένη Φωκά, την ακαταπόνητη Χαρίτα Μάντολες, την Κυρά της Λαπήθου μέσω της εγγονής της, και τους επτά ήρωες καλαθοσφαιριστές της ΠΑΕΕΚ Κερύνειας που έπεσαν μαχόμενοι εναντίον των Τούρκων εισβολέων. Και επειδή λέμε πόσο σημαντικό είναι να συντηρούμε τη μνήμη, δεν είναι καθόλου τυχαίο το γεγονός ότι την εκδήλωση αγκάλιασαν ως συνδιοργανωτές οι κατεχόμενοι μας Δήμοι –βλέπω εδώ τους Δημάρχους Αμμοχώστου και Μόρφου– η Ένωση Εκτοπισμένων Κοινοτήτων και τα προσφυγικά αθλητικά σωματεία, όλοι τους ακοίμητοι συντηρητές της δίψας για επιστροφή.

Επειδή έγινε αναφορά για την ερχόμενη βδομάδα, [δηλώνω ότι] αντιλαμβάνομαι απόλυτα τη σημασία και τις ευθύνες. Και επειδή σε αυτό τον τόπο συνήθως όταν έχουμε μικρόφωνο μπροστά μας, όλοι εμείς που είμαστε προσωρινά στην πολιτική ζωή του τόπου, ένα από τα πρώτα πράγματα είναι να «κατηγορούμε» ή να ασκούμε κριτική στους πολιτικούς μας αντιπάλους, θέλω να σας πω ότι σήμερα υπήρξε μια από τις πιο εποικοδομητικές συναντήσεις του Εθνικού Συμβουλίου. Παρευρίσκομαι από το 2013 σε Εθνικά Συμβούλια και μέσα από τη συζήτηση που έγινε με τους αρχηγούς των κοινοβουλευτικών κομμάτων, με απόλυτο σεβασμό σε τυχόν διαφορετικές προσεγγίσεις, νιώθω ενισχυμένος για την πολύ σημαντική συνάντηση της ερχόμενης εβδομάδας και μεταβαίνω στη Νέα Υόρκη με ένα και μοναδικό στόχο: να δημιουργηθούν οι συνθήκες, έτσι ώστε να επαναρχίσει ο διάλογος, πάντα στο συμφωνημένο πλαίσιο και επιτέλους να οδηγηθούμε στην απελευθέρωση και την επανένωση της πατρίδας μας.

Με τις σκέψεις αυτές θέλω να συγχαρώ θερμά τον Φίλιππο Γιαπάνη, για την πρωτοβουλία του να διοργανώσει την έκθεση που εγκαινιάζουμε απόψε και να την πλαισιώσει με την τιμητική εκδήλωση για όσους έχω αναφέρει.

Εύχομαι στον Φίλιππο υγεία και δύναμη, να συνεχίσει να δημιουργεί και με την προσωπική του «κραυγή» να προσφέρει όχι μόνο στον πολιτισμό της Κύπρου, γιατί προσφέρει στον πολιτισμό της Κύπρου –δεν είναι τυχαίο που είναι εδώ απόψε η Υφυπουργός– αλλά και στον αγώνα μας μέχρι την ευλογημένη ώρα του τερματισμού της κατοχής και της απελευθέρωσης της πατρίδας μας.

(ΡΜ/ΝΓιαν/ΑΦ)