Η κομμουνιστική αριστερά και τα εθνικά ζητήματα (άρθρο Α)
Kύπρος: Η Κομμουνιστική Αριστερά έναντι του Εθνικοαπελευθερωτικού Αγώνα
ΜΕΡΟΣ Α
Περί τα μέσα του 20ου αιώνα ο πληθυσμός της Κύπρου ανερχόταν στις 500,000 κατοίκους περίπου, και αποτελείτο στην συντριπτική πλειοψηφία του (άνω του 80%) από Έλληνες, Τούρκους (ή ακριβέστερα μουσουλμάνους) περί τα 18% του πληθυσμού, και το υπόλοιπο 2% αποτελούσαν Αρμένιοι, Μαρωνίτες, Λατίνοι και Βρεττανοί.
Φυσικά ήτανε γνωστό σε όλους ότι διακαής πόθος της ελληνικής κυπριακής πλειονότητας των κατοίκων ήταν η «Ένωση» με την Μητέρα Ελλάδα κάτι το οποίον ήταν αυτονόητο, λογικό και θεμιτό όσον και το ακριβώς ανάλογο αίτημα της ελληνικής συντριπτικής πλειοψηφίας των κατοίκων της Κρήτης, ή των Δωδεκανήσων ή ακόμα πιο παλιά των Επτανήσων.
Είναι γεγονός ότι όταν ετέθη το ζήτημα της Ένωσης της Κύπρου με την Ελλάδα από αυθόρμητες ενέργειες με αποκλειστική πρωτοβουλία των Ελλήνων της Κύπρου για πρώτη φορά το 1931, είτε κατόπιν προσεχτικής σχεδιάσεως, με διαρκείς ενέργειες σε πολλά επίπεδα και στο τέλος με επίσημη υποστήριξη της Ελλάδος το 1955, η αντίδραση της Βρετανίας υπήρξε απολύτως αρνητική.
Συνεπεία της λαϊκής εξέγερσης του 1931, η οποία κατεστάλη με την βία, η Βρετανία σταμάτησε το καθεστώς περιορισμένης αυτοδιοικήσεως, το οποίον ίσχυε μέχρι τότε, κατήργησε τον ισχύοντα καταστατικό χάρτη και το υφιστάμενο εκλεγμένο τοπικό βουλευτικό σώμα, και η Κύπρος έγινε πλέον αποικία η οποία κυβερνάτο από το Βρετανικό Στέμμα από τον Κυβερνήτη.
Ύποπτη ήταν τότε η στάση του Πρωθυπουργού της Ελλάδος, Ελευθερίου Βενιζέλου έναντι του Κυπριακού Ελληνισμού, όπως απορριπτική υπήρξε λίγα χρόνια πριν, και έναντι του Ελληνισμού των Δωδεκανήσων, όταν κατά την θερμή συνάντηση του με τον Πρωθυπουργό της Ιταλίας Μπενίτο Μουσσολίνι στην Ρώμη κατά την σύναψη της διμερούς Συμφώνου Φιλίας και Συνδιαλλαγής μεταξύ Ελλάδος και Ιταλίας, στις 23 Σεπτεμβρίου 1928, ο τότε Πρωθυπουργός της Ελλάδος Ελ. Βενιζέλος είχε παραιτηθεί από κάθε αξίωση επί της Δωδεκανήσου αλλά και επί της Κύπρου, δηλώνοντας δημοσίως, σε συνέντευξη Τύπου ότι: «Δωδεκανησιακό ζήτημα μεταξύ Ελλάδος και Ιταλίας δεν υφίσταται και μετά την υπογραφή της Συνθήκης της Λοζάνης, το ζήτημα τούτο υφίσταται μόνον μεταξύ Δωδεκανησίων και της Ιταλίας, ως ακριβώς το Κυπριακό είναι ζήτημα όχι μεταξύ Ελλάδος και Αγγλίας, αλλά μεταξύ Αγγλίας και του Κυπριακού λαού».
Στη συνέχεια μέσα από διεθνείς ταραχώδεις καταστάσεις, στα τέλη της δεκαετίας του 1930, και του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου που ακολούθησε, η Κύπρος αποτελούσε μια ξεχασμένη αποικία. Μεταπολεμικά , ετέθη από την Ελληνική Κυπριακή πλευρά και πάλι το ζήτημα της αυτοδιαθέσεως, δηλαδή της ενώσεως της Κύπρου με την μητέρα Ελλάδα.
Η Βρετανία ως Αποικιοκρατική Δύναμη στην οποία απευθύνονταν οι Έλληνες Κύπριοι, το καθόλα νόμιμο, θεμιτό και επίκαιρο αίτημα της Αυτοδιαθέσεως, ήταν η μόνη «Σύμμαχος» δύναμις της Ελλάδας τόσο ιστορικά και διαχρονικά, όσο και κατά τον μόλις προηγηθέντα μεγάλο Πόλεμο.
Κατά το Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο η Ελλάδα παρέμεινε η μόνη ενεργός σύμμαχος της Βρετανίας σε ολόκληρη την Ευρώπη, όταν όλα τα υπόλοιπα κράτη είχαν «γυρίσει την πλάτη» προς το Λονδίνο είτε προσχωρώντας με την θέληση τους στον Άξονα (π.χ. Ουγγαρία, Ρουμανία, Βουλγαρία, Φιλανδία), είτε ερωτοτροπώντας μετά του Άξονα και αθετώντας τις προς το Λονδίνο υποχρεώσεις τους, χωρίς όμως στο τέλος να αποφύγουν τον πόλεμο (π.χ. Γιουγκοσλαβία, Βέλγιο) είτε ερωτοτροπώντας μετά του Άξονα επιτυγχάνοντας να διατηρήσουν την επιτήδειο Ουδετερότητα τους (π.χ. Τουρκία, Σουηδία), είτε αποτασσόμενα στον Άξονα κατόπιν συμβολικής αντιστάσεως (π.χ. Δανία, Ολλανδία).
Αινείας
Πηγές: Κ.Κ.Ε, Επίσημα Κείμενα, τόμος 1ος 1918-1924, Αθήνα «Σύγχρονη Εποχή 1974» – Ζαχαριάδη Ν. «Τα προβλήματα της καθοδήγησης του Κ.Κ.Ε», Αθήνα «Πορεία», 1978 – «Η κομμουνιστική Αριστερά και τα Εθνικά ζητήματα», Άριστος Καμπάνης, Εστία 2023.
