Μέρος Β
Στις 26 Απριλίου 1946 συνήλθε στο Παρίσι το Συμβούλιο των υπουργών Εξωτερικών των συμμαχικών κρατών. Από την Ελληνική πλευρά συμμετείχε ο υφυπουργός Εξωτερικών Φίλιππος Δραγούμης, ο οποίος σε συνάντηση του με τον Αμερικανό ΥΠΕΞ Bymes, τόνισε ότι η Ελλάδα διατύπωσε εδαφικές διεκδικήσεις σε βάρος της Αλβανίας και της Βουλγαρίας για λόγους ασφαλείας και ότι καμιά ελληνική κυβέρνηση δεν θα υπέγραφε Συνθήκη Ειρήνης που δεν θα πρόσφερε στη Ελλάδα ανάλογες εγγυήσεις.
Ο Bymes δεν πήρε ξεκάθαρη θέση, είπε μόνο ότι οι ελληνικές θέσεις θα αντιμετωπίζονταν με προσοχή, αλλά εξέφρασε αμφιβολίες για το αν η ασφάλεια της Ελλάδας ή όποιας άλλης χώρας θα μπορούσε να επιτευχθεί με εδαφικές αναδιαρθρώσεις.
Τόνισε πάντως ότι τα μέλη του Συμβουλίου συμφώνησαν καταρχήν ότι τα Δωδεκάνησα πρέπει να δοθούν στην Ελλάδα, αλλά η Ε.Σ.Σ.Δ είχε αρνηθεί οριστική συμφωνία στο θέμα αυτό. Στις 9 Μαΐου 1946 οι υπουργοί Εξωτερικών των Μεγάλων Δυνάμεων συμφώνησα ότι τα σύνορα της Βουλγαρίας θα παραμείνουν εκεί που βρίσκονταν την 1/1/1941.
Η Αθήνα θορυβήθηκε και στις 10 Μαΐου 1946 έστειλε όμοιες επιστολές στους υπουργούς Εξωτερικών των ΗΠΑ Bymes καi της Μ. Βρετανίας Bevin όπου ζητούσε την βοήθεια τους για ικανοποίηση των ελληνικών αιτημάτων. Παρά τις Ελληνικές προσπάθειες στην πρώτη συνεδρίαση του Συμβουλίου των υπουργών Εξωτερικών κανένα από τα ελληνικά αιτήματα δεν ικανοποιήθηκε.
Κατά την δεύτερη συνεδρίαση του Συμβουλίου των υπουργών Εξωτερικών στις 27 Ιουνίου 1946 παραχωρήθηκαν στην Ελλάδα τα Δωδεκάνησα, αφού συναίνεσε και ο Σοβιετικός υπουργός Εξωτερικών Μολότοφ. Ταυτόχρονα ο Μολότοφ την ίδια μέρα καταλόγισε στην ελληνική κυβέρνηση διαφθορά, επιθετικές τάσεις και απροειδοποίητες επιθέσεις κατά της Βουλγαρίας, της Γιουγκοσλαβίας και της Αλβανίας.
Η είδηση για την απόδοση των Δωδεκανήσων στην Ελλάδα προκάλεσε μεγάλο ενθουσιασμό στην κυβέρνηση, τη Βουλή και τον Τύπο. Αντίθετα ο λαός δεν έδειχνε ανάλογο ενθουσιασμό καθώς θεωρούσε πάντοτε τα Δωδεκάνησα ελληνικά, και την απόκτηση τους δικαιωματική και αυτονόητη. Η Τουρκία έδειξε ικανοποιημένη από την παραχώρηση των Δωδεκανήσων, αν και έμμεσα διεκδίκησε το Καστελόριζο και τη Σύμη. Οι Τούρκοι άλλωστε έπνεαν μένεα εναντίον των Ιταλών που είχαν καταλάβει τα Δωδεκάνησα από την Οθωμανική Αυτοκρατορία.
Πριν την έναρξη της Διάσκεψης Της Ειρήνης, ο κ. Τσαλδάρης δεν έγινε δεκτός στην Ουάσιγκτον και πήγε στο Παρίσι, όπου συναντήθηκε ανεπίσημα με τους Bymes και Bevin και στη συνέχεια πήγε στο Λονδίνο για λεπτομερείς συνομιλίες με τη βρετανική κυβέρνηση. Ο Τσαλδάρης ήθελε να προβάλει τις ελληνικές διεκδικήσεις και να ζητήσει χρήματα για την ανασυγκρότηση της Ελλάδας.
Στις 3 Ιουλίου 1946 ο Τσαλδάρης υπέβαλε ένα υπόμνημα στους Bymes και Bevin με κύριο αίτημα να δοθούν χρήματα στην Ελλάδα για την ανασυγκρότηση της. Το συνολικό ποσό που ζήτησε ήταν 6 δισεκατομμύρια δολάρια, κάτι που θεωρήθηκε υπερβολικό. Επίσης, ο Τσαλδάρης έθεσε και τις εδαφικές διεκδικήσεις της Ελλάδας, προσθέτοντας και κάποιες απέναντι στην Γιουγκοσλαβία, μετά την υπογραφή Συνθήκης αμοιβαίας υποστήριξης μεταξύ Τίτο και Χότζα.
Τελικά αυτό που κατάφερε η Ελλάδα ήταν να πάρει βοήθεια από τον Οργανισμό Περιθάλψεως και Αποκαταστάσεως των Ηνωμένων Εθνών που έφτασε τα 385 εκ. δολάρια ως το τέλος του 1946. Από την Αμερική δεν κατάφερε να εξασφαλίσει κάποιο δάνειο παρόλο που το καλοκαίρι του 1946 ελληνική αντιπροσωπεία με επικεφαλής τον Σοφοκλή Βενιζέλο επισκέφθηκε τις ΗΠΑ και συναντήθηκε με τον Πρόεδρο Τρούμαν, τον Ντιν Άτσεσον και εκπροσώπους της Import-Export Bank.
H Διάσκεψη Ειρήνης συνήλθε στο Παρίσι από τις 29 Ιουλίου ως τις 11 Οκτωβρίου 1946. Η Ελλάδα ζήτησε αποζημίωση 700 εκ. δολάρια από την Βουλγαρία για τις καταστροφές που είχε υποστεί κατά την βουλγαρική κατοχή. Επίσης ζήτησε την προσάρτηση της Βορείου Ηπείρου και την αναδιάρθρωση των ελληνοβουλγαρικών συνόρων.
Στις 10 Αυγούστου ο Σοβιετικός αντιπρόσωπος Αντρέι Βισίνσκι υπερασπίστηκε την Αλβανία και τη Βουλγαρία, ενώ στις 14 Αυγούστου ο Βούλγαρος αντιπρόσωπος Κούλισερ, όχι μόνο χαρακτήρισε τις ελληνικές διεκδικήσεις αβάσιμες, αλλά ζήτησε και διέξοδο στο Αιγαίο για τη Βουλγαρία μέσω της Δυτικής Θράκης! Τις εξωφρενικές βουλγαρικές απαιτήσεις υποστήριξαν η Γιουγκοσλαβία και η Ουκρανία η οποία κατηγόρησε την Ελλάδα για ιμπεριαλιστική πολιτική! Την επόμενη μέρα ο Βymes χαρακτήρισε άδικη την στάση των Ανατολικών, υπενθύμισε την γενναία αντίσταση των Ελλήνων απέναντι στις δυνάμεις του Άξονα, και δήλωσε τέλος ότι οι ΗΠΑ και Ε.Σ.Σ.Δ δεν έπρεπε να ξεχνούν την οφειλή τους στον Ελληνικό λαό.
Στις 7 Αυγούστου 1946 η Ε.Σ.Σ.Δ ζήτησε να τεθεί η υπεράσπιση των Στενών (Δαρδανελίων) υπό την ευθύνη όλων των χωρών της Μαύρης Θάλασσας. Αυτό σήμαινε ότι η Ε.Σ.Σ.Δ θα εγκαθιστούσε βάσεις σε τουρκικό έδαφος και ίσως στο μέλλον προσπαθούσε να κυριαρχήσει στην Τουρκία.
Η απαίτηση αυτή Ε.Σ.Σ.Δ προκάλεσε μεγάλες ανησυχίες στη Δύση και ερμηνεύτηκε ως αρχή μιας προσπάθειας να αποκτήσει η Μόσχα την υπεροχή στην Ανατολική Μεσόγειο. Οι ΗΠΑ αντέδρασαν και έστειλαν στη Μεσόγειο το αεροπλανοφόρο «Franklin D. Roosvelt», το οποίο μαζί με τα συνοδευτικά του πλοία επισκέφθηκε τον Πειραιά στις 5 Σεπτεμβρίου 1946. Οι ΗΠΑ ανέλαβαν πλέον πρωτεύοντα ρόλο στις διαπραγματεύσεις στην Ανατολική Μεσόγειο, κάτι που χαροποίησε την ελληνική κυβέρνηση. Ωστόσο οι επιθέσεις της Ε.Σ.Σ.Δ εναντίον της Ελλάδας συνεχίστηκαν.
Αινείας
Εδώ το μέρος Α: https://elamcy.com/giati-dothikan-mono-ta-dodekanisa-stin-ellada-meta-ton-v-pagkosmio-polemo-arthro-a/
Πηγές: «Ιστορία του Ελληνικού Έθνους» Τ. ΙΣΤ. Εκδοτική Αθηνών
Δρ. Ιωάννης Παπαφλωράτος «Η Ιστορία του Ελληνικού Στρατού» 1833- 1949 Εκδόσεις Σάκκουλα 2014.
