Η BaroMar, μια startup με έδρα το Ισραήλ, έχει φιλόδοξα σχέδια να χρησιμοποιήσει πεπιεσμένο αέρα ως μια μακροπρόθεσμη λύση αποθήκευσης ενέργειας που θα μπορούσε να προσφέρει αποθήκευση σε επίπεδο δικτύου με οικονομικά αποδοτικές τιμές. Για να δοκιμάσει την τεχνολογία της, η εταιρεία κατασκευάζει ένα πιλοτικό έργο τεσσάρων μεγαβατώρων (MWh) στην Κύπρο και θα αποθηκεύσει αυτόν τον αέρα στον πυθμένα της θάλασσας, ανέφερε η εταιρεία. Σύμφωνα με σχετικό δημοσίευμα του Ιnteresting Εngineering με τα έργα ανανεώσιμων πηγών ενέργειας που περιλαμβάνουν τεχνολογίες αιολικής και ηλιακής ενέργειας να ξεκινούν σε μεγάλη κλίμακα, οι εταιρείες εργάζονται για να προσφέρουν αξιόπιστες λύσεις αποθήκευσης ενέργειας που μπορούν να λειτουργήσουν για μεγαλύτερη διάρκεια. Οι μπαταρίες ιόντων λιθίου, οι οποίες λειτουργούν εξαιρετικά για εφαρμογές όπως ηλεκτρονικές συσκευές, ακόμη και ηλεκτρικά αυτοκίνητα, υπολείπονται στην αποθήκευση ενέργειας μεγάλης κλίμακας. Όχι μόνο η εγκατάσταση της υποδομής είναι ακριβή, αλλά τα συστήματα υποφέρουν επίσης από προβλήματα όπως απώλεια φόρτισης και υποβάθμιση της χωρητικότητας αποθήκευσης με την πάροδο των ετών. Η Interesting Engineering έχει αναφέρει στο παρελθόν εναλλακτικές λύσεις λιθίου για μακροπρόθεσμη αποθήκευση ενέργειας. Ωστόσο, η λύση πεπιεσμένου αέρα που προτείνει η BaroMar θεωρείται αρκετά πρωτοποριακή. Μπαταρία αέρα Η BaroMar αναφέρεται στην τεχνολογία της ως Αποθήκευση Ενέργειας Συμπιεσμένου Αέρα (CAES). Όπως και άλλα εναλλακτικά λιθίου, η αρχή της τεχνολογίας είναι μάλλον απλή. Όταν οι μονάδες ανανεώσιμων πηγών ενέργειας παράγουν υπερβολική ισχύ, ας πούμε μια ηλιόλουστη ή θυελλώδη ημέρα, η πρόσθετη ισχύς χρησιμοποιείται για τη λειτουργία μεγάλων αεροσυμπιεστών. Αυτοί οι συμπιεστές γεμίζουν άκαμπτες δεξαμενές με αέρα υψηλής πίεσης και τον αποθηκεύουν για μακροχρόνια αποθήκευση. Κατά τη διάρκεια της ζήτησης ενέργειας, ο αέρας απελευθερώνεται και η υψηλότερη πίεση χρησιμοποιείται για τη λειτουργία κάποιου είδους γεννήτριας, όπου μπορεί να παραχθεί και να τροφοδοτηθεί ηλεκτρική ενέργεια στο δίκτυο. Η BaroMar, ωστόσο, κάνει τη ρύθμιση ένα βήμα μπροστά βυθίζοντας τις δεξαμενές αποθήκευσης κάτω από το νερό και στερεώνοντάς τις στον πυθμένα της θάλασσας στις εγκαταστάσεις του έργου της. Με αυτόν τον τρόπο, η εταιρεία θα γλιτώσει από τον κόπο να επενδύσει σε μεγάλες δεξαμενές υψηλής πίεσης και να αποθηκεύσει τον πεπιεσμένο αέρα σε δεξαμενές που είναι πολύ φθηνότερες στην κατασκευή και ανάπτυξη. Πως λειτουργεί αυτό; Σύμφωνα με τα σχέδια της BaroMar, θα κατασκευάσει τις υποβρύχιες δεξαμενές με χάλυβα και σκυρόδεμα και θα τις στερεώσει στον πυθμένα της θάλασσας φορτώνοντας κλουβιά γεμάτα με βράχους από πάνω τους. Οι δεξαμενές, οι οποίες μπορούν να βυθιστούν σε βάθη έως και 2.300 πόδια (700 m), έχουν σχεδιαστεί με υδατοδιαπερατές βαλβίδες. Όταν εγκατασταθεί, η δεξαμενή θα γεμίσει με θαλασσινό νερό και ο συμπιεστής που λειτουργεί στην ξηρά θα αρχίσει να αντλεί πεπιεσμένο αέρα σε πιέσεις έως και 1.015 psi (70 bar). Ο πεπιεσμένος αέρας θα ωθήσει το θαλασσινό νερό προς τα έξω. Ωστόσο, η υδροστατική πίεση του εξωτερικού νερού θα εξισωθεί με την εσωτερική πίεση αέρα και θα βοηθήσει τη δεξαμενή να αποθηκεύει τον αέρα υψηλής πίεσης, παρόλο που δεν είναι κατασκευασμένη με ειδικό υλικό για να εξυπηρετεί αυτόν τον σκοπό. Για την παραγωγή ενέργειας, ο πεπιεσμένος αέρας υποβάλλεται σε επεξεργασία μέσω ενός συστήματος ανάκτησης θερμότητας και στη συνέχεια ενός στροβιλοδιαστολέα που οδηγεί τη γεννήτρια. Η απόδοση του συστήματος μετ' επιστροφής εκτιμάται ότι είναι 70 τοις εκατό, κάτι που είναι καλύτερο από αυτό που έχουμε δει στο παρελθόν. Η εταιρεία ισχυρίζεται ότι το ισοπεδωμένο κόστος αποθήκευσης (LCoS) είναι 100 $ ανά MWh, περίπου 30 $ φθηνότερο από τον ανταγωνισμό της. Αυτοί οι υπολογισμοί γίνονται με την υπόθεση ότι υπάρχει πολύ μικρή συντήρηση για αυτές τις δεξαμενές που πρόκειται να βυθιστούν κάτω από το νερό για πάνω από δύο δεκαετίες. Το κόστος αυξάνεται λίγο περισσότερο, αλλά εξακολουθεί να διατηρεί την εταιρεία ανταγωνιστική.
